Sztuka i Naród (1942-1944). Rozmowa z prof. Maciejem Urbanowskim i Michałem Gniadkiem-Zielińskim

 

O PUBLIKACJI

Skąd sukces „Sztuki i Narodu”? Złożyło się nań wiele przyczyn. Jedną z nich było na pewno to, iż było to pierwsze pismo literackie ukazujące się w czasie okupacji niemieckiej. Miało też rekordową – jak na tamten czas – liczbę wydanych numerów. Istotne było to, ze jego twórcami oraz autorami byli ludzie bardzo młodzi, reprezentanci nowego pokolenia, w którego imieniu bardzo świadomie przemawiali i na którym skupiała się wówczas uwaga publiczności literackiej. Młodzi ze „Sztuki i Narodu” mówili o literaturze w sposób radykalny., maksymalistyczny, konsekwentny, zdaniem niektórych fanatyczny, a ich wizja polskiej sztuki była tyleż wyrazista oraz intrygująca, że prowokowała do polemik długo po zakończeniu II wojny. Na pewno też ważne było to, że skupieni wokół „Sztuki i Narodu” pisarze byli po prostu wybitni, a wiele ich dzieł weszło do kanonu literatury polskiej. Jest wreszcie tragiczna, naznaczona fatalizmem, ale i heroizmem historia pisma, którego kolejni redaktorzy i autorzy ginęli z rąk niemieckich okupantów.

 

(ze wstępu Macieja Urbanowskiego)

 

Wstęp: Maciej Urbanowski

Opracowanie: Michał Gniadek-Zieliński

Wydawcy:

• Fundacja Eviva l’arte
• Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego
• Instytut Literatury

 

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Kanon Polski.